Uczestnicy warsztatów bardzo dobrze się znali, dlatego z radością obserwowałam, z jakim zaciekawieniem a czasami wręcz zdumieniem słuchają nowych historii o innych. Dla wielu osób była to możliwość zobaczenia swoich znajomych w nowej, nieznanej odsłonie.

Beata Kras

Niektóre z ćwiczeń były tak emocjonujące i wciągające, że trudno było je przerwać. Byłoby to również niewskazane z powodu całego procesu grupowego. Elastycznie dopasowałyśmy ćwiczenia do możliwości czasowych i adekwatnych potrzeb uczestników.

Beata Kras

Uczestnicy poczuli opór przed ćwiczeniem “Filmowy plakat o... Tobie”, głównie z powodu lęku przed niepowodzeniem i wątpliwościami co do swoich zdolności artystycznych. Opór zniknął, gdy zaproponowano aby zamienić zadanie indywidualne na pracę w mniejszych grupach. Po wspólnym tworzeniu plakatów uczestnicy byli zaskoczeni swoim twórczym potencjałem.

Beata Kras

Kluczowe jest dostosowanie ćwiczeń do specyficznych potrzeb różnych grup, uwzględniając takie elementy jak wiek uczestników, poziom umiejętności, kontekst kulturowy, wykluczenia społeczne oraz cele grupy. Adaptacja wymaga elastyczności i kreatywności od prowadzącego.

Beata Kras

Razem z uczestnikami stworzyliśmy przestrzeń, w której każdy mógł czuć się bezpiecznie i swobodnie, bez obawy o ocenę. Czułem się również bardzo wspierany przez mojego współprowadzącego – dla mnie było to kluczowe, aby mieć kogoś, kto pomagał zaspokajać potrzeby uczestników i wspierał cały proces.

Jordi Cortes

Zachęcając do dzielenia się historiami, musimy zadbać o bezpieczeństwo emocjonalne – zarówno opowiadającego, grupy, jak i własne. Nigdy nie wiemy, jakie emocje może uruchomić daną opowieść. Dlatego tak ważne są dobrowolność, brak oceniania, elastyczność oraz przestrzeń na refleksję, której nie należy zagadywać.

Alicja Przepiórska-Ułaszewska

Zarządzanie czasem było wyzwaniem, szczególnie gdy chodziło o przerywanie dzielenia się wrażliwymi tematami lub tłumaczenie historii na różne języki. Ostatecznie dostosowałem się, zmniejszając liczbę aktywności, by lepiej dopasować je do ram czasowych warsztatu.

Jordi Cortes

Sugerowałbym wydłużenie czasu trwania planowanego warsztatu – dwie godziny mogą okazać się zbyt krótkie, jeśli chcemy uwzględnić inne elementy, takie jak tłumaczenie, czas na feedback czy wprowadzenie uczestników w zasady tworzenia bezpiecznej przestrzeni.

Jordi Cortes

Podany czas trwania ćwiczenia najlepiej traktować jako umowny, ponieważ zależy od liczebności grupy i jej gotowości do dzielenia się historiami. Trudno przewidzieć, które ćwiczenie coś uruchomi lub jak otworzy uczestnika. Na pewno jednak nie wolno nam wtedy przerwać tej opowieści.

Alicja Przepiórska-Ułaszewska

Byłem wzruszony głębokimi emocjami niektórych uczestników, gdy dzielili się swoimi historiami, oraz zmianą ich początkowej energii na większą swobodę i zdolność do odczuwania głębszych emocji pod koniec warsztatu.

Jordi Cortes

Wprowadzając dyskusje na drażliwe tematy, należy zapewnić, aby prowadzący byli przeszkoleni w zakresie Pierwszej Pomocy Psychologicznej, by mogli skutecznie reagować, gdy uczestnicy dzielą się głęboko osobistymi historiami, takimi jak te dotyczące samobójstw, śmierci czy skrajnych form przemocy.

Jordi Cortes

Ważne, aby żadnego rozpoczętego ćwiczenia nie przeprowadzać „po łebkach” – lepiej z niego zrezygnować, niż omówić je zbyt pobieżnie. Istotne jest również, aby prowadzący dawali uczestnikom przestrzeń na wypowiedź, zadawali pytania otwierające, a sami zabierali głos głównie w sesjach podsumowujących, zwracając uwagę na kluczowe aspekty i „łapiąc” ważne wypowiedzi uczestników.

Alicja Przepiórska-Ułaszewska

Rozpocznij warsztat z otwartym umysłem. Nie wyobrażaj sobie, co się wydarzy – pozwól, by wszystko płynęło i budowało się razem z grupą, którą prowadzisz. Ludzie chcą dzielić się swoimi historiami, a jeśli są otoczeni innymi, którzy to robią, będą bardziej skłonni, by zrobić to również.

Jessica Lo Monaco

Pamiętaj, aby dodać krótkie wprowadzenie, które wyjaśni cel i założenia warsztatu. Uczestnicy mogą nie wiedzieć, czy rozwijają umiejętności opowiadania historii, czy po prostu dzielą się opowieściami bez artystycznego celu.

Jessica Lo Monaco

edna sesja to było za mało – ludzie chcieli więcej. Poprosiliśmy ich o otwartość, i naprawdę się otworzyli, ale było trochę rozczarowujące, że nie mieliśmy zaplanowanego kolejnego spotkania ani dodatkowego czasu dla tych, którzy pragnęli więcej.

Jessica Lo Monaco